ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Γιατί, άραγε, ο θρήνος για τον χαμό 129 συνανθρώπων μας στο Παρίσι από τα πυρά των τζιχαντιστών είναι ασύμμετρα εντονότερος σε ένταση και προβολή από εκείνον για τη συντριβή του ρωσικού αεροπλάνου με 219 θύματα;

Κανονικά θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, εφόσον κατά τη συντριβή του αεροπλάνου στο Σινά σκοτώθηκαν περισσότεροι άνθρωποι, αθώοι τουρίστες, μεταξύ των οποίων και βρέφη.

Φυσικά, οι Αρχές προσπάθησαν να αμβλύνουν τις εντυπώσεις, διοχετεύοντας έντεχνα την πληροφορία ότι επρόκειτο περί τεχνικής βλάβης, παρά την ανακοίνωση των τζιχαντιστών ότι είχαν ρίξει το αεροπλάνο των... σταυροφόρων για να τιμωρήσουν τους Ρώσους.

Λίγο το γόητρο, λίγο η προπαγάνδα της Δύσης που δεν ήθελε να ενισχυθεί η εικόνα της επιχειρησιακής ικανότητας των τζιχαντιστών, αλλά και η θέση των Ρώσων στη Μέση Ανατολή και τη Συρία, συνέβαλαν στο να περάσει απαρατήρητη και να μην απασχολήσει την ευρωπαϊκή κοινωνία η αεροπορική τραγωδία.

Ούτε κλάματα, ούτε μπάντες να παιανίζουν, ούτε το «Ιmagine» του John Lennon στο πιάνο. Τίποτα απολύτως. Απλές ανακοινώσεις μέχρι να περάσει το πρώτο σοκ, να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις, τα συναισθήματα να καμφθούν και να ξεχαστεί η υπόθεση.

Μεγάλη υπόθεση η επικοινωνιακή προπαγάνδα, όταν μεσολαβούν τεράστια συμφέροντα.

Πριν από μερικά χρόνια, ταξιδεύοντας κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία, στα σύνορα με το Ιράκ μετά την Ντερεζόρ, λίγο πριν από την κωμόπολη Αμπού Καμάλ, βίωσα μια σκληρή εμπειρία.

Ενώ είχαν διαβεβαιώσει ότι λόγω της χαμηλής νέφωσης δεν θα γίνουν βομβαρδισμοί, πέρασαν τα βομβαρδιστικά και την ισοπέδωσαν. Μπορούσες να περπατάς για πολλή ώρα ανάμεσα στα διαμελισμένα πτώματα γυναικών και μικρών παιδιών, και αυτό το φρικτό θέαμα, έξω από κάθε λογική, δεν μπορούσε να το δικαιολογήσει κανένα επιχείρημα.

Αιτία ήταν η υποψία των συμμάχων ότι οι κάτοικοι της περιοχής έκρυβαν και υπέθαλπαν Ταλιμπάν...

Θυμάμαι ότι είχα θυμώσει τόσο, που έλεγα μέσα μου οδηγώντας στα αμέτρητα χιλιόμετρα της ερήμου κατά την επιστροφή ότι όπου βρω μπροστά μου στρατιωτικό, θα τον πατήσω επί τόπου με το τζιπ.

Προσέξτε, η υποδοχή που μου επιφύλαξαν οι Ταλιμπάν, με τα καλάσνικοφ προτεταμένα πάνω στα αγροτικά, ήταν «fuck you christian» κι εγώ με την οδηγία του Σύρου
συνοδηγού μου Μαχμούτ έπρεπε να απαντώ «thank you» για να επιζήσω.

Κατανοούσα την οργή και τον θυμό τους. Καταλάβαινα ότι κάποια στιγμή θα επιτεθούν και δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο. Αντιλαμβανόμουν ότι τα συμφέροντα της Δύσης δημιουργούσαν αποπνικτική ατμόσφαιρα στην περιοχή και να που όλα έγιναν και γίνονται όπως ακριβώς τα σκέφτηκα εκείνες τις δύσκολες ώρες, ανάμεσα από τη μυρωδιά των εκρηκτικών και τη μοναξιά της ερήμου.

Πόλεμος με την πιο άγρια μορφή του. Με τη διαφορά ότι εμείς βλέπουμε μόνο τη μία πλευρά και αγνοούμε εντελώς την άλλη.

Προχθές η Γαλλία σήκωσε τα αεροπλάνα της και χτύπησε τη φωλιά των τζιχαντιστών, βγάζοντας ταυτόχρονα μία αστεία ανακοίνωση ότι δεν πρόκειται για πράξη αντεκδίκησης...

Στα βίντεο που κυκλοφόρησαν υπήρχαν άμαχοι ξεκοιλιασμένοι από τις βόμβες της Δύσης. Εξίσου άγρια εικόνα με εκείνες του Παρισιού, σε διαφορετική ζυγαριά όμως η καθεμία.

Καλό θα ήταν να σκεφτούμε ποια είναι η πραγματική αιτία που αγρίεψαν τόσο οι άνθρωποι...

Το κείμενο αναρτήθηκε στο zougla.gr